Doruk bu ayin 9 unda sekiz ayini doldurdu. Boylece hizli ve bircok gelismeyle gecen bir ayi daha geride biraktik. Evde cercevede duran bebeklik resimlerine bakinca (hani simdi cok buyudu ya:) ) zamanin nasil bu kadar cabuk gecmis olduguna hayret ediyorum ve isi birakarak ne kadar iyi birsey yaptigimi anliyorum cunku bugunler asla geri gelmeyecek ve ben bu guzel gunlerin bir dakikasini bile kacirmak istemiyorum.Gelelim bu ayki gelismelerimize: Doruk bey artik elini havaya kaldirip hi diyor yine ayni el hareketiyle gidenlere de bye yapiyor, kendince bol bol konusuyor, oturdugu yerde birileriyle karsilikli top yuvarlayabiliyor ve biz ona her bu hareketten sonra bravo dedigimiz icin kimse bravo demese bile iki elini havaya kaldirip kendine has bir sesle bravo yapiyor, otururken one egilip dumduz alip kendi basina geri kalkabiliyor, istemedigi birsey yapilirsa kizip etrafa tukurukler saciyor, ara sira babasi ise giderken onun arkasindan agliyor, yavas yavas yabancilari ayirt etmeye basliyor ama hepsinden ote bize o guzel yuzuyle surekli gulucukler saciyor:)
No comments:
Post a Comment